Na jednoj od najzanimljivijih lokacija na svetu, u starom gradskom jezgru Istanbula, na obali Zlatnog roga, nalazi se gradska četvrt koja se na grčkom zove Fanar, a koju Turci zovu Fener.
Mnoge arhitekte misle da znaju da isprojektuju futurističku kuću, kuću kosmičkog doba, rezidenciju za kosmonaute, high tech bogataše ili Džemsa Bonda. Po široko raširenom shvatanju, takva kuća treba, u bar jednom delu, da ima kružnu ili ovalnu osnovu, staklene zidove, velike unutrašnje prostore, vrlo malo nameštaja, a u njoj treba da dominiraju konstruktivni elementi neobičnih krivih linija.
Do sredine šesnaestog veka Madrid je bio dosadni, provincijski kastiljanski gradić, sa jedva dvadesetak hiljada stanovnika, kojima je glavni problem bio kako da ubiju vreme. Jedina politička aktivnost u gradu su bila povremena zasedanja Cortesa, putujućeg kraljevskog suda i parlamenta, koji bi ponekad tu gostovao, ali čije odluke i pompezni proglasi ionako nisu imali nikakvog realnog uticaja na kraljevsku politiku.
U jednom od najotmenijih kvartova Pariza, u 16. arondismanu, nedaleko od živopisne Avenije Mocart, nalazi se jedna mala, slepa ulica koja odiše atmosferom prefinjenog šarma međuratne pariske umetničke elite.
Posle ponižavajućeg poraza u Opijumskom ratu, Kinesko carstvo, dotad zamrznuto u prošlosti, dobilo je novu šansu. Kineske luke su otvorene za trgovinu sa svetom, a na strateškim mestima određene su lokacije za naseljavanje stranih preduzimača, takozvane“ koncesije“, za koje će važiti posebni pravni sistem.
Na prelasku u dvadeseto stoleće, vekovno Osmansko carstvo se urušavalo. U svim zabačenim krajevima, na sporednim putevima i udaljenim selima život je bio opasan, ali u Makedoniji situacija je bila prosto nepodnošljiva.
Na nekoliko minuta hoda od Ajfelove kule, u prestižnom sedmom arondismanu grada Pariza, tamo gde se, već po tradiciji, nalaze domovi pripadnika francuskog plemstva i visoke buržoazije, u svoj svojoj ponosnoj lepoti pruža se Avenija Rapp.
Abraham Icek Tuschinski je imao samo 17 godina kada je 1903. godine, bežeći od pogroma, iz rodne Poljske krenuo u Ameriku. Privremeno se zaustavio u Roterdamu, čekajući dalji prevoz, a onda je odlučio da ostane baš tu i da ostvarenje svojih snova pokuša u Holandiji, koja je ionako nešto najbliskije Americi što se može naći na starom kontinentu.
Poslednjih godina se o skopskoj arhitekturi govori uglavnom pežorativno, pre svega u svetlu kontroverznih objekata i spomenika koji se, pod presudnim uticajem politike, dižu sa obe strane reke oko Trga Makedonija.
Naravno, uvek je to tako, zgrade namenjene društvenoj eliti privlače najveću pažnju. U Kini su to velelepne palate i hramovi pravljeni za pripadnike političke, ideološke i ekonomske elite te velike zemlje. U Pekingu, tradicionalnom sedištu političkih moćnika, u prvom planu su objekti carske porodice i njihovih komunističkih naslednika, a u Šangaju, centru ekonomske moći, pažnju privlače vile, klubovi i hoteli domaćih i stranih kapitalista. Svi ti objekti podstiču maštanja o uzbudljivom životu sa ukusom luksuza i mirisom orijentalnog glamura.
U arheološkom obilju koje pruža drevni grad Solun, najveća pažnja se pridaje objektima iz antičkog i vizantijskog doba koji su jasno obeleženi na terenu, mapama i turističkim priručnicima. Objekti iz osmanskog perioda, koji su svedoci jevrejskog ili islamskog nasleđa, u drugom su planu.
Posle Velikog rata, nastupio je poslednji čin rasula Osmanske imperije. Nekada najveća svetska sila bila je izložena bespoštednom rasparčavanju teritorije. Potpuni kolaps sprečila je republikanska vojska Mustafe Kemala Ataturka, koja se uspešno suprostavila carskoj vlasti, stranim okupatorima i grčkim pobunjenicima.
